SKREAU

It seelûd rûze foar my út, oer de wie dy't ik gie
Troch de fjilden, lâns de blommen oer de klaai en oer it sân
En ik seach, fier yn'e fierte nei de loft fûleindig read
Fier dêr boppe, drapearre tekken mei in fjoerswurd omheech

Ik hearde de wyn razen, it wie in skreau fan twastriid
It griep nei de kiel, it gûlde triennen, it sâlte wetter sûnder siel

Ik seach hoe't de loft spatte en al har gifgrien oer de wrâld koarre
It tsjuster stutsen, de greppels brutsen en al it fjoer út de minsk wei gie

Utstoarn, ferdwaald as oars fuort
De leechte laket my oan
De wei dy't rûn wie op toskfleis bitend
Fjochtsjend foar frijens op fjoerige grûn

Lústerje nei de wyn, nei al har pûsten, nei al har roffels oer it lân
Wylst soere loften nei de siken gapje boppe de see dy't oalje spield

Ik seach hoe't de loft spatte en al har gifgrien oer de wrâld koarre
It tsjuster stutsen, de greppels brutsen en al it fjoer út de minsk wei gie

Ut de minsk wei gie

Hedser Jan Tijtsma

naar Ljoubjr

Deze pagina is bijgewerkt op