3 maart 2008 |
De Limburger op het web |
Topamusement bij
'Student zoonder cent'
RECENSIE
Het afgelopen weekend was de operette ‘Student zoonder cent’ te zien. Een avondje lekker genieten.
De Mestreechter Operètte Vereiniging (MOV) heeft door de jaren heen bewezen een vaste waarde te zijn in het Maastrichtse culturele leven. Met de nienwste productie Student zoonder cent wordt die waarde nog eens onderstreept. Heel veel medewerkers, prachtige kostuums. grootse decors en prachtige melodieën zorgen voor een avondje ongecompliceerd genieten in lekker Maastrichts.
Het verhaal heeft niet al teveel om het lijf. In een 19e-eeuwse stad is gouverneur Ollendorf (Hans Bollema) beledigd door de arme familie Palmatica en haalt twee willekeurige kerels uit de gevangenis. Hij verkleedt zowel Simon (Geert Cremers) als Jan (Ben Heijnen) als edellieden en arrangeert een huwelijk met dochter Laura (Eveline Leunessen) om haar daarna in het openbaar te kleineren. Jan blijkt een echte edelman, die als voorbode van de machtsovername door de Poolse koningin in de stad is, en die regelt dat Simon later echt van adel wordt en rijk. Maar dat verhaal dient grotendeels als aanleiding voor mooie duetten, aria's en koorgezang, en daarvoor is Millöcker niet voor niets beroemd om geworden. Er is voor gekozen om het zo traditioneel mogelijk te ensceneren. Dat pakt over het algemeen goed uit. Maar die paar banale grappen horen er dan niet in en die nog banalere gebaren gaan een stapje te ver.
Het koor van de MOV kan de partijen moeiteloos aan. Het spel- en zangplezier spat van het podium af. Het trio Eveline Leunessen, Lieke Smeets en Valeska Poismans slaat in als een bom. Ook alleen kunnen de stemmen van de dames boeien. Ben Heijnen imponeert met zijn vitale stem. Geert Cremers straalt ervaring uit, maar zijn relaxte houding komt ook als routineus over, geen moment durft hij stemtechnisch voluit te gaan. Hans Bollema en zijn adjudanten vervullen hun rollen meer dan adequaat. Symfonieorkest Avanti onder leiding van Rick Debie heeft het echter moeilijk. Er is vrijwel geen moment dat ze zonder valse tonen spelen. De indruk heerst dat Der Bettelstudent van Karl Millöcker een tikkeltje te hoog gegrepen is voor de ervaren musici. Dat stoort op momenten dat zoete vioolklanken de liefdesverklaringen moeten begeleiden en dat consequent wordt vergald door hopeloos gekraak. De techniek is ook zo'n probleemkindje en de balans tussen orkest en zang is regelmatig zoek. Wellicht is het een goed idee om net als bij opera's de tekst boven het podium te laten meelopen, zodat op de massalere momenten de woorden verstaanbaar blijven.
Al met al een avondje uit dat de moeite waard is. Nog te zien op 10, 11, 12 of 13 april.
