De Mònnikaspulder

Hij zit stillekes in ’n huukske, wè te suffen of te slaope
mé z’n mònnika op de toffel of erres op de grond
hij is aachter in de zuvventig en hij kan nie goed mer loope
ok al lekt ie op ’t oog nog goed gezond

Mar hi-t-ie ’s ’ne goeien dag, dan kùmt ie wer tot leeve
dan ruupt ie um z’n mònnika, en ès ze ’m die dan geeve
dan vliegen ’r de vonken af en nie zo’n heel klèin bietje
dan nèijt ie ’r verrèkkes op, mar ’t is aalt ’tzèlfde liedje

’t Leeve is ’n hennekoi, ’t is en ’t blef gedonder
d’n haon die zit ’t hogste en de rest die zit er onder
Och mense, makt ’n bietje skik, ’t leeve is zo kort
want denkt mar nie dè een twee drie ’t gras veul gruunder wordt

Noit zaagde ’m zonder mònnika, ze waren alted same
de muziek dè waar z’n leeve en z’n dagelijks bestòn
op de kermisse, de brùllefte wor ze vruger alted kwame
dor zen ze ’m nou vergeete, dor zien ze ’m nie mer stòn

‘t Leeve is ’n hennekoi, ’t is en ’t blef gedonder
d’n haon die zit ’t hogste en de rest die sket ie onder
Och mense, makt ’n bietje skik, ’t leeve is zo kort
want denkt mar nie dè een twee drie ’t gras veul gruunder wordt

’t Leeve is ’n hennekoi, ’t is en ’t blef gedonder
d’n haon die zit ’t hogste en de rest die zit er onder
Och mense, makt ’n bietje skik, geluk is nie te koop
want ès ’t velt, dan vel ’t aalt umblig en ’t is aalt ’ne grooten hoop

Tekst: Ad de Laat, Nistelrode

naar Ad de Laat

Deze pagina is bijgewerkt op